Εγκωμιαστική κριτική για το καινούριο μυθιστόρημα, "ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ" του "δικού μας" Πέτρου Αργυρίου από το αξιόλογο ανεξάρτηρτο blog ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

                                   

«Το σημάδι».

Έτσι επιγράφει το καινούργιο του μυθιστόρημα οΠέτρος Αργυρίου. Ένα βιβλίο που αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, και να ξαναδιαβαστεί, γιατί πίσω απ’ την ιστορία των πρωταγωνιστών του – που και αυτή καθεαυτή ως σύλληψη είναι πολύ ενδιαφέρουσα- μας εισάγει μ’ ένα πανέμορφο λογοτεχνικό τρόπο στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Ο συγγραφέας διηγήται την ιστορία ενός ανθρώπου- του σύγχρονου ανθρώπου- που δεν έχει φωνή, που είναι μουγγός και θέλει να μιλήσει, ν’ ακούσει την φωνή του, να βγεί απ’ την θλίψη που γεννάει η μοναξιά, να επικοινωνήσει, ν’ ακούσει και να τον ακούσουν.

Να πώς το γράφει ο ίδιος:

…..«Μα τη μεγαλύτερη ανάγκη μου δεν την άκουσε ποτέ κάνεις.Κι ανάγκη μου ήταν να με ακούσουν. Δε θα μάθαινα ποτέ πώς είναι η φωνή μου. Το μόνο που άκουγα από μένα ήταν η ηχώ των σκέψεων μου που στοιβάζονταν συνθλίβοντας με το συσωρευμένο βάρος τους την ελπίδα να επικοινωνήσω. Παντού γύρω μου ήχοι, φωνές μουσικές. Κι εγώ ένα όργανο σπασμένο που ήχο δεν μπορούσε να βγάλει»…..

Μεσα απ’ την αλληγορική μυθοπλασία του ο συγγραφέας μας καλεί να ξαναδούμε τον κόσμο που έχουμε φτιάξει, να ξαναδούμε τις ζωές μας, τις αυταπάτες μας, «τα μεγάλα ψέματα», που υπηρετούμε, ν’ ανακαλύψουμε την αλήθεια.

……«Μα οι βάρβαροι δεν άκουγαν τι τους έλεγαν τα Αυτόματα. Ήταν πολύ απασχολημένοι με το φανταστικό κόσμο τους που κουβαλούσαν στα κεφάλια τους, για να ασχοληθούν με τη ροή των πραγμάτων με την Αλήθεια, πάντα ρευστή και πάντα διαφορετική από ότι νόμιζαν. Ο τεχνητός τους κόσμος δεν φυλάκιζε μονάχα τα κορμιά τους. Όχι. Είχαν καταφέρει να φυλακίσουν τα μυαλά και τις ψυχές τους σε ιδιοκατασκευές, αιώνιοι υπηρέτες των μεγάλων Ψεμάτων»….

Είναι τύχη ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Πέτρο Αργυρίου, που σ’ αυτή την εποχή, την εποχή του ευτελούς, πασχίζουν να μιλήσουν, να γράψουν, να κάνουν τέχνη κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Είμαι σίγουρος ότι δεν μιλούν σε ώτα μη ακουόντων. Μπορεί να είναι βασανιστικός ο δρόμος αλλά αξίζει τον κόπο.

Ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου του μας δίνει μια υπόσχεση που την κρατάμε:

«Με λένε Ριτσαρντ Μαν. Γεννήθηκα μουγγός. Για χρόνια ήμουν ανώνυμος. Για χρόνια οι άνθρωποι χάραζαν το σημάδι τους πάνω μου σαν να ’μουν φλοιός δέντρου. Μα το πιο ανεξίτηλο σημάδι του κόσμου είναι η γραφή. Και αυτήν θα υπηρετώ . Μέχρι την τελευταία μου πνοή.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Anima

«Το σημάδι», μπορείτε πλέον να τα παραγγείλετε στα βιβλιοπωλεία:
«Λεμόνι» Ηρακλειδών 22 Θησείο τηλ. :210 3451390
«Αριστοτέλης» Πανεπιστημίου 34 Αθήνα τηλ. : 210 3625026
«Επιλογές» Εθνικής Αντίστασης 9 Παλλήνη τηλ.: 210 6668194
«Ανθρακίδης» Κώστα Βάρναλη 24 Νέα Ιωνία τηλ.: 210 2797388