Ο ιστορικός ενός μέλλοντος χωρίς συγγραφείς
Του Πέτρου Αργυρίου
Συγχωρέστε με που έχω το θράσος να σας μιλάω από το μέλλον.
Με κάποιον πρέπει να μοιραστώ τα προβλήματά μου. Βλέπετε οι σύγχρονοι άνθρωποι
μεταθέτουν πάντα τα προβλήματα του παρόντος στο μέλλον ενώ ξεχνούν να
διδάσκονται από τα προβλήματα του παρελθόντος.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω μια εικόνα από το μακρινό μέλλον
σας. Εικόνες από το παρόν μου. Νομίζω θα το βρείτε εξαιρετικά ελπιδοφόρο. 
Η ανθρωπότητα βλέπετε έχει προοδεύσει. Έχει ξεπεράσει τους πολέμους, τα φύλα και τις
φυλές, τη βενζίνα και το πλαστικό.
Οι δρόμοι του σύμπαντος έχουν ανοίξει διάπλατα.
Μπορείς να συμμετέχεις στο μαραθώνιο πατινάζ που διοργανώνεται
κάθε χρόνο στα απέραντα παγοδρόμια του πλανήτη Χαουμέια, τον πλανήτη νάνο πέρα
από τον Ποσειδώνα. Να κάνεις καταδύσεις στον υδάτινο πυρήνα του πλανήτη Gj 1214b στον κοντινό
Οφιούχο, Μπορείς ακόμη ακόμη να μπεις σε μια σκουληκότρυπα, μια διώρυγα
χωροχρόνου και να κάνεις γιόγκα δίπλα στις υπέροχες δίδυμες μαύρες τρύπες στο
κέντρο του σπιροειδούς γαλαξία NGC
3393, να νιώθεις το χρόνο να επιβραδύνεται τόσο που να μπορείς να ακούς τις
σκέψεις σου πριν ακόμη τις σκεφτείς.
Τίποτα δεν είναι πλέον αδύνατο. Αλλά κάποια πράματα παραμένουν άλυτα.
Γιατί παρ’ όλες τις απεριόριστες δυνατότητες οι άνθρωποι
χάνουν κάποια στιγμή τη θέληση τους για ζωή. Μπορεί να είναι στα τριακόσια τους
χρόνια, ή στα 500 τους. Δυστυχώς, συχνά σε πολλούς από εμάς κάποτε συμβαίνει.
Χάνουμε τον ενθουσιασμό μας. Τη συγκίνησή μας. Κάτι μας
λείπει.
Κάτι απλό.
Ίσως ένα απλό βιβλίο.
Βλέπετε, εμείς ‘όπως και τόσοι άλλοι πριν από εμάς τα
ξεπεράσαμε τα βιβλία. Έχουμε τηλεπάθεια, έχουμε ασύλληπτες εκπαιδευτικές
μεθόδους. Αλλά δεν γράφουμε βιβλία.
Θεωρείται ματαιόδοξο κάποιος να επιχειρήσει να γράψει ένα
βιβλίο σήμερα. Εγωιστικό.
Πως αλλιώς όμως να περιγράψω στους συγχρόνους μου εσάς, εκείνη
τη γενιά ανθρώπων που βρέθηκε ακριβώς στο μεταίχμιο; Τη γενιά που ακόμη ήθελε
να ζει για πάντα ενώ εξακολουθούσε να σκοτώνει από αδιαφορία ή από πρόθεση
εκατομμύρια άλλους, ανθρώπους και όχι μόνο.
Τη γενιά που έπρεπε να επιβιώσει της μεγαλύτερης απειλής που
είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα. Τον ίδιο της τον εαυτό.
Τη γενιά που από ματαιοδοξία κόντεψε να καταστρέψει τον
πλανήτη που επιτρέπει στη ζωή να υπάρχει.
Να περιγράψω εσάς που με ακούτε τώρα.
Εμείς, οι σύγχρονοι άνθρωποι του μέλλοντος οφείλουμε την
ύπαρξη μας σε ήρωες και σε αγίους, σε εραστές και σε εξορκιστές, σε γονείς και
παιδιά, σε δράκους και δελφίνια της εποχής σας. Σε πρόσωπα, ζώα, πράγματα.
Είχε πολλούς ήρωες η γενιά σας αλλά δεν τους αντιληφθήκατε
ποτέ. Εκατομμύρια ήρωες. Επιτρέψτε μου να σας συστήσω λοιπόν σε 4 από αυτούς
που δώσαν όλη τους τη ζωή ή έστω όλη τους την ψυχή τους για σας: Τον Vittorio, τη Maria Santos και το ζεύγος Odone.
Είχε και αγίους η εποχή σας. Tον
Αι Δημοσθένη τον Δράκο, τον Αι Γεράσιμο τον εξορκιστή ανάμεσα σε τόσους τόσους
άλλους.
Είχε και ερωτευμένους, σε πείσμα της υλιστικής εποχής σας.
Ανάμεσα τους και δύο πιτσιρίκια που σκότωσαν τον καρκίνο που τους σκότωνε.
Είχε και ανθρώπους που ο έρωτας στα χρόνια της υλιστικής
τεχνολογίας τους κατέστρεψε. Και έπρεπε
να χτίσουν μόνοι τους τον εαυτό του πετραδάκι πετραδάκι. Όπως ο Στάθης ο
Άραγκορν.
Και οι ήρωες σας δεν ήταν μοναχά άνθρωποι. Υπήρξαν ήρωες
όπως ο Σόνικ, το δελφίνι που μας έσωσε από ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα. 
Είχε και πράματα που θεωρούσατε άψυχα αλλά ξεχείλιζαν από
ψυχή. Ένα βράχο ερωτευμένο με τη θάλασσα.
Ένα πεφτάστερο λυτρωτή.
Για όλους αυτούς ανάμεσα σε τόσους άλλους που επέτρεψαν σε
εμάς τους ανθρώπους του μέλλοντος όχι μόνο να υπάρχουμε αλλά και να
συνυπάρχουμε ειρηνικά γράφω αυτό το βιβλίο.
Ένα βιβλίο που ελπίζω να κάνει τους ανθρώπους να καταλάβουν
ότι η ζωή είναι ένα δώρο τόσο πολύτιμο που είναι ύβρις να μας κουράζει. Που θα μας κάνει να καταλάβουμε ότι ποτέ δεν πρέπει να χάσουμε τη μοναδική απληστία που δε βλάπτει σοβαρά την υγεία τη δικιά μας, των άλλων, του πλανήτη και του σύμπαντος: την απληστία για τον έρωτα, την ομορφιά, τη γνώση και τα ταξίδια της ψυχής.
Ένα βιβλίο για πρόσωπα, ζώα και πράματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου